Muzyka jako element budowania wspólnoty. Przykład Minangkabau

Grupa etniczna Minangkabau pochodzi z Zachodniej Sumatry w Indonezji, gdzie wykształciła unikalną kulturę. Ulega ona stopniowym przemianom, których obserwacje pozwalają wyciągnąć interesujące wnioski. Można zauważyć, że ludność Minangkabau wybiera różne elementy z docierających do niej obcych kultur oraz nowoczesnych technologii i wykorzystuje je do tworzenia nowej muzyki, zaspokajającej jej potrzeby estetyczne, ale także zakorzenionej w tradycji i dającej poczucie ciągłości. Taka muzyka – wykonywana, słuchana i tworzona przez przedstawicieli różnych generacji – jest popularna wszędzie tam, gdzie mieszkają ludzie uznający się za członków grupy etnicznej Minangkabau, czyli nie tylko na Sumatrze. Dzięki niej czują się oni związani z regionem swego pochodzenia, nawet jeśli już tam nie mieszkają. Piosenki, odwołujące się do dźwięków tradycyjnych instrumentów, legend i tradycyjnej poezji, a także miejsc i zwyczajów, wywołują uczucie nostalgii i pomagają budować własną tożsamość etniczną. Są elementem kultury, który łatwo ze sobą „zabrać” i zaprezentować innym. Ich popowe aranżacje, wykorzystujące elektryczne instrumenty i zagraniczne wpływy, pokazują, że identyfikujący się z nimi ludzie są jednocześnie nowocześni i przywiązani do tradycji.

W poniższym podcaście współczesna muzyka z Sumatry Zachodniej prezentowana jest w szerszym kontekście, z uwzględnieniem krótkiego zarysu historii muzyki popularnej w Indonezji, jej politycznych konotacji, a także odniesień do tradycji muzycznych z regionu Minangkabau. Część przykładów muzycznych z tego obszaru stanowi pokłosie własnych badań terenowych autorki i została przez nią zarejestrowana w ostatnich latach na Sumatrze Zachodniej.

Studenci ISI Padang Panjang, Rao-Rao, 2015 r. Fot. Maria Szymańska-Ilnata

Malam bagurau w przydrożnej restauracji między Payakumbuh a Bukitinggi, 2015 r. Fot. Maria Szymańska-Ilnata

Zespół saluang jo dendang, Solok, 2013 r. Fot. Maria Szymańska-Ilnata

Śpiewaczka wykonująca piosenkę pop–minang, Solok, 2013 r. Fot. Maria Szymańska-Ilnata